Jens en Laura hebben een bijzondere band. “Laura woonde hier al toen ik begon met werken. Het viel mij gelijk op dat Laura relatief jong is in vergelijking met de andere bewoners (Laura was toen 68). Kort na onze eerste ontmoeting maakten we samen een wandeling over het Floriade terrein.”, legt Jens uit.
Deze wandeling was het begin van een bijzondere band. Jens kijkt Laura aan en zegt: “Tijdens de wandeling vertelde je dat je dementie hebt en hoe je steeds meer dingen vergeet”. “Ja, dat heb ik”, zegt Laura. Jens vervolgt: “Dat heeft heel veel indruk op mij
gemaakt. Dat jij dat zo open over jezelf kon vertellen.” Laura knikt instemmend en glimlacht.
Vanaf dat eerste gesprek was er gelijk een band tussen Jens en Laura. Ze gingen steeds vaker samen wandelen. Tijdens de wandelingen praten ze over van alles. Hierdoor ontdekte Jens al snel dat Laura vooral geniet van actieve activiteiten. “Laura is heel fit
en sportief”, zegt Jens. Hij vraagt Laura: “Zo vind jij het altijd leuk om de bal over te gooien, toch?”. Laura reageert glimlachend: “Ja, dat vind ik nog steeds leuk als iemand dat met mij wil doen.”
“Onze band is moeilijk uit te leggen, die is er gewoon. Als ik bij jou binnenkom vind jij dat altijd leuk, toch? ” vraagt Jens aan Laura. “Jij zegt altijd tegen mij: ‘Hé kanjer!’,” vult hij lachend aan. Laura lacht en zegt: “Hij is ook echt een kanjer hoor”.
